Voor Willem Hofhuizen waren het vooral Granados, de Falla, Satie, en Albeniz die zijn muze bepaalden. Feitelijk kan men zeggen dat deze klanken via zijn schilderijen gevisualiseerd worden. Of sterker nog, klik op een willekeurig muziekstuk in deze lijst en op een willekeurig ander onderwerp. Het past altijd.

Een ode aan mijn vader. Deze wals van Lauro is het ultieme virtuose stuk welke iedere klassieke gitarist zou willen kunnen spelen. Willem Hofhuizen was toch virtuoos.

Het was toch die trap, in de Schippersschool aan de Lage Kanaaldijk, waar wij als kind, na de scheiding, omhoog gingen en hij ons verwelkomde met die riedel, om die te voltooien als wij uiteindelijk kwamen in de warme ruimte van zijn atelier. Dit leeft nog steeds.

Het is zelden dat ik in een muziekstuk zoveel stemmingen gevoeld heb als in dit adagio van Vivalde. Eerst fronsend, daarna verwondering en dan verdieping, de hobo gaat klagen en dan dansen. Na de arabesk ontstaat een herrijzing om vervolgens te voltooien en dan te gaan rusten. Een prachtig slot. Het geeft weer, de ploetering van het leven.

De picolo krast gelijk een pen over het papier. In opperste concentratie, eindeloos, in vloeiende lijnen, onvermoeibaar. Het flinterdunne geluid van de picolo geeft mij de vergelijking met een pen. Dun, gracieus en wat al meer.

Rusten was het devies bij het landschap. De sonate van Domenico, ik mag dezelfde voornaam dragen, geeft mij dit gevoel. Het is robuust maar toch zo gedragen, wiegend, dan weer rustig. Soms ontstaat een crescendo waarbij de luisteraar wordt opgetild, om maar weer meteen weg te drijven op de retrospectieven. Prachtig.

Het zwoegende geluid van de cello geeft op perfecte wijze arbeid en denken weer.

Hij ontdenkt.

Hij beleeft.

Hij overdenkt.

Hoewel hij beweert "haar te pakken te krijgen", blijft deze stille bewondering.

In blijdschap

Maar er niet tussenkomend

Altijd.

Strawinsky hoort bij Petroesjka.

Zoals de stilte in deze schilderijen.

Een Spaanse dans bij een Spaanse dichter.

Het klei tablet is de oudst bekende "bladmuziek" waarvan wij weten (408 v.chr.) en wellicht door Euripides zelf vervaardigd en bedoeld om zijn theaterstuk van "Orestes" te begeleiden.

Paris, Athene, Hera en Aphrodite. Een kwartet. De verleiding die uitgaat van deze fluitmelodie is spreekwoordelijk.

Toch maar. Een menselijke stem (Benjamin Luxon). Het geeft mij een gevoel van einde. Niet dat absolute einde.

Het was de film "Shawshank Redemption" waar Morgan Freeman zijn verbazing uitsprak bij het horen van dit duet, toen dat werd uitgestort over de gehele gevangenis. "Ik weet niet wat die twee vrouwen zingen, maar het brengt kleur en licht in de grauwheid van onze gevangenis".

Het is 2008, mijn God wat hield ik van die vent.

Domien